In de Verenigde Staten mag je pas voor het eerst alcohol proeven als je 21 bent. Ilona van Gaeveren start op diezelfde leeftijd al haar eigen restaurant: Tastu. “Natuurlijk waag ik een sprong. Maar ik krijg nu de kans en grijp die met beide handen.” Ietwat verlegen misschien. Zo’n indruk maakt Ilona, maar dat is omdat ze niet in haar natuurlijke habitat is. De keuken is haar domein. En hoe. Ook al is ze nog maar 21, met Tastu start ze in januari 2018 een eigen restaurant met Belgische tapas. Stuk voor stuk kleine gerechten die makkelijk te delen zijn en vooral heerlijk om te combineren. “Tastu is Litouws voor smakelijk. Niet dat ik Litouws ben, maar het klinkt wel goed. En het toont meteen dat de inspiratie voor mijn keuken geen grenzen kent. Ik serveer zowel koude als warme gerechtjes. Hapklare versies van Belgische klassiekers, maar evengoed Japanse verrassingen. Ik klamp me niet vast. Ik wil kermis in het bord en in de mond.” Ilona is niet enkel de chef, maar ook het gezicht van de zaak. De keuken en de zaal vormen één wereld in Tastu. “Ik wil interactie met mijn gasten. Daar haal ik net de voldoening uit. Weten voor wie ik kook en voelen dat het geapprecieerd wordt. Daarom sta ik niet enkel in de keuken, maar dien ik ook op. Het maakt het persoonlijk. Zowel voor mijn gasten als voor mezelf.”

Het zal het internationale bloed zijn: als Kiko Amoruso en Ana Mironenko praten over Baracca druipt de passie en de goesting ervan af. Ze vonden er zelfs een nieuw concept voor uit: social bites. Sharing is caring. Bij Baracca is het meer dan een hashtag, het is een manier van lunchen en dineren geworden. Met dank aan Kiko’s oma. “Het concept is geïnspireerd door de Italiaanse keuken. Toen ik klein was en bij oma op bezoek, zaten we met de ganse familie aan tafel. Centraal stond een overvloed aan gerechten waar iedereen van proefde. Met Baracca doen we hetzelfde: mensen samenbrengen aan tafel.” De kleine gerechten om te delen en één of meerdere cocktails van het huis zijn vaak de voorproefjes voor de echte ster van de avond: een homemade pizza, klaargemaakt in de enige houtoven van Leuven. Voor het deegrecept gingen Kiko en Ana letterlijk Italië rond. Tot in de verste uithoeken van het land. “Uiteindelijk vonden we een uniek zuurdesemdeeg in een piepklein restaurant. Onze pizzaiolo bleef er twee maanden werken. Uit dankbaarheid mochten we het recept zelf gebruiken. En dat doen we nog steeds.” Lekker eten, samen genieten en sfeervol tafelen. In het interieur van Baracca is hout rijkelijk aanwezig en bepalen rode details de setting. Aan de lange bar zitten de gasten haast in de open keuken. Je voelt de hitte van de oven. “De beperkte oppervlakte was de grote uitdaging. Samen met Bossuyt hebben we elke centimeter benut. Dat moet ook om tweehonderd couverts per dag te serveren. Voor een buitenstaander kan het hectisch lijken, maar voor ons is het georganiseerde chaos.”

Passie kruipt waar het niet gaan kan. Wibo Lemmens (33) is elektricien van opleiding, maar vandaag maakt hij samen met zijn vrouw Hannelore Vanacker (28) zijn droom waar. Een eigen restaurant. Met een knipoog. Van de elektrische schema’s naar de keuken. Voor Wibo is het niet eens ver gezocht. “Koken was altijd al een hobby. Als student zorgde ik voor de gerechten van mijn kotgenoten en ook nadien bleef de passie groeien.” Dus legde hij zijn boeken aan de kant voor een koksopleiding. Wasserette is het logische gevolg. Het concept van Wasserette start al bij het aperitief met leuke hapjes. “Het zorgt voor een losse sfeer en leven in de brouwerij. Lekker eten lukt niet als je gehaast bent. Tijdens het aperitieven kom je tot rust.” In Wasserette wisselen fingerfood en gerechten volgens het aanbod van de dag en het seizoen elkaar af. “Ook delen mag, of kleine porties. Alles kan, zolang het lekker en gezellig is. We brengen geen pure gastronomie, wel gastronomisch afgewerkte gerechten.” Het koppel heeft nog een extra troef achter de hand: de vader van Hannelore is slager. “Zo is er een Butchers Block: huisgemaakte charcuterie van de papa.” Trouwens, ook de naam Wasserette is geen toeval. In het statige pand vlakbij de vismijn huisde ooit een wassalon. In het interieur is die geschiedenis nog steeds subtiel zichtbaar

“Nu hebben we nog geen stress. Maar die komt nog wel”, lachen Lieven Cobbaut (30) en Tomek Mroszczak (28). In september 2018 starten ze met één twee vijf, een eigentijdse gastropub in Gent. Een plek waar lekker eten hand in hand gaat met een sfeervolle setting. “We leerden elkaar een jaar of zes geleden kennen in het Marriott Hotel. Lieven stond er in de zaal. Ik was er kok. Het klikte meteen. Sowieso had ik altijd het doel om ooit een eigen zaak te starten. Ik wist dat Lieven daarvoor de perfecte partner was”, aldus Tomek die volgend jaar carte blanche krijgt om de keuken van één twee vijf op de kaart te zetten. Zijn ervaring in onder andere De Veranda, J.E.F. en De Ganzerik brengt hij sowieso met zich mee. In september 2018 opent de gastropub. De keukenpartner is gekozen en de voorbereidingen zijn volop bezig. “Het pand was ooit een bruine kroeg. In de goede zin van het woord. De charme is er nog steeds, maar we toveren het om tot een gezellige en moderne plek.” Tomek en Lieven serveren er een kleine kaart en originele bier- en wijnsuggesties: “Alle gerechten zijn huisgemaakt en vers. Ik hou van herkenbare ingrediënten met een creatieve twist. Dat zal in één twee vijf niet anders zijn”, klinkt het.

Samen met je schoonmoeder een zaak starten? Zo vaak gebeurt het niet. Toch is Brasserie Venti in Zwevegem precies dat: een unieke combinatie waar Lorenzo Bruynooghe chef is en schoonmoeder Annick Lepere de zaal runt. De naam Venti verwijst naar het leeftijdsverschil tussen de twee. “We serveren een eigentijdse visie op de klassieke keuken”, vertelt Lorenzo. “Klassieke gerechten op een vernieuwende manier aangepakt. Het is een lichte keuken met heel wat geïnfuseerde oliën en vinaigrettes als smaakmakers, in plaats van zware sauzen.” De kaart wijzigt elke maand en is hedendaags. In combinatie met een dagelijkse lunch, een Chef Choice-menu en een aangepaste kinderkaart reflecteert het aanbod de stijl van Lorenzo: no-nonsense. Brasserie Venti is gevestigd in een vroeger politiegebouw. Een indrukwekkend pand in art-decostijl in Zwevegem, voortaan met een keuken op maat. “De installatie van de keuken verliep bovendien erg vlot. In nauwelijks anderhalve week was de keuken klaar voor gebruik.” De vermelding van brasserie in de naam is een bewuste keuze, ook al is de keuken van een hoger niveau. Laagdrempeligheid is het codewoord. “We willen in de eerste plaats mensen gelukkig maken en een welkom gevoel geven aan iedereen. De passie en de liefde in onze gerechten moet je smaken, niet voelen in de portemonnee.”

Figuurlijk geboren in een restaurant. Chef Jean-Michel Verzele (34) kreeg de liefde voor gastronomie met de paplepel mee. Na vier restaurants van zijn ouders, is Resto CINQ Jean-Michels eigen verhaal. En meteen is het een ode aan zijn vader. Hij overleed tijdens de voorbereidingswerken. Elke vijf weken serveert Resto CINQ een nieuwe kaart met een aangepast menu. Jaren geleden waren Jean-Michels ouders de eersten om kreeft te introduceren in het Brusselse. Die traditie zet Jean-Michel met veel liefde verder volgens zijn eigen interpretatie: hip, puur en vernieuwend. “Bovenal hou ik van een creatieve, seizoensgebonden keuken. Noem het de betere Frans-Belgische gerechten met een eigen twist en herkenbare ingrediënten. Het product staat centraal. Om het even of dat nu vis, vlees of kreeft is.” In het restaurant staat de totaalbeleving centraal. Dat merk je aan het uitnodigende interieur van de zaak en de gedetailleerde presentatie van de gerechten. Jean-Michels ervaring in een sterrenzaak als le Château du Mylord is daar niet vreemd aan. “Ik wil vooral moderne, culinaire creaties brengen. Door constant nieuwe gerechten te serveren, dwing ik mezelf om inventief te blijven.” Nog voor de start van Resto CINQ overleed Jean-Michels vader. Een pijnlijk verlies in wat sowieso al een stressvolle periode was. “Bij het openen van een restaurant heb je altijd heel wat zaken aan het hoofd. En natuurlijk had ik stress, maar niet voor de keuken. Die stond er. Perfect volgens timing en perfect volgens de afspraken.”